De Derde Wereldoorlog was de laatste, langste, en stilste van de drie grote planetaire oorlogen op de Aarde, gevochten door een bundel van wisselende allianties en onafhankelijke milities van 2099 tot een geleidelijke uitdoving aan het einde van het decennium.

In propaganda werd de oorlog getoond als een strijd tussen twee ecologische ideologieën. Enerzijds waren de Brights: die steunden geoëngineering op grote schaal om de menselijke gevolgen van de klimaatverandering tegen te gaan. Anderzijds zochten de Profundos de aardse biosfeer voor haar eigen bestwil te redden. Andere facties waren het „Gouden Pad”, een syncretisch compromis bedacht door de cyberregering van Chili, en een groot aantal etnische en religieuze milities aan het Afrikaanse en Aziatische front.

De voornaamste oorzaak van de oorlog was een diplomatiek geschil tussen Brazilië en de Nigerrivierunie (hierna en informeel gewoon „Nigeria”) over het voorgestelde „Gigatsjaadmeer”, een reusachtig reservoir zo groot als Polen, een van de „Grote Groene Meren” die al over de Sahel en Sahara verschenen als anti­ver­woes­tijn­ings­pro­ject (en woonplaats voor de groeiende Nigeriaanse bevolking). Een intern rapport over de project lekte uit naar de publiek — en het zei dat, dankzij de inundatie van één bepaalde depressie in het noorden van Tsjaad, er een kans bestond dat de stroom van nutriënten over de oceaan naar de worstelende Amazone tot maar een druppeltje zou verdwijnen. Een reeks internationale rechtszaken en hakken in de zand zetten culmineerde in de Slag om Nuleiland: een directe luchtgevecht over ’s werelds eerste ruimtelift, ooit gedeeld door de twee landen.

Andere grote gevechten waren de Brand van Jaguarápolis, de Ndjamena-overstroming, en het Beleg van Bangalore. In de Astrapelago waren er weinige incidenten, maar die weinige waren dodelijk. Meest berucht was de „Oerknip”: daarin werd Nakaiy, toen de enige werkende ruimtelift, gescheiden meet tientallen vaartuigen aangemeerd en een zending op weg naar boven.