Via Hansard, het officiële verslag van het Britse parlementaire debat, laat het toenmalige Labour-parlementslid Joe Ashton ons weten wat voor onzin er gebeurde toen de regering een meerderheid van min zeventien had:

Wij hadden vroeger een wc-wandelaar. Wanneer de division bell^α rinkelde hadden we een boven- en beneden-wc-wandelaar die alle toiletten afliep om te zien of iemand opgesloten zat. We keken onder de deur voor voeten, en als we ze zagen, dan keken we er boven. Als die mens één van hun was liet we hem achter; als hij één van ons was, dan haalde we hem eruit, zoms met een schroevendraaier om de deur van buitenaf te openen. Dat was het soort onzin dat zich voordeed toen het kamer stemde.

Ik herinner me het beroemde geval van Leslie Spriggs, toenmalig lid voor St. Helens. Er was een staking van stemmen en hij werd naar het kamer gebracht in een ambulance, nadat hij een ernstige haartanval had gehad. De twee Whips gingen in de ambulance kijken, en daar lag Leslie Spriggs, alsof hij dood was. Ik geloof dat John Stradling Thomas tegen Joe Harper zei: „Hoe weten we dat hij nog leeft?” Dus hij leunde voorover, draaide aan de knop van de hartmachine, het groene lichtje ging rond, en hij zei: „Daar, je hebt verloren — het is 311.” Dat is een absoluut waar verhaal. Het is het soort onzin dat vroeger gebeurde. Niemand gelooft het, maar het is waar.

[...]

Toen het parlement voor het eerst op televisie werd uitgezonden, zond de BBC de eerste drie dagen alles uit wat door de luidsprekers kwam. Het was lasterlijk, het was ongelofelijk grof, maar het was hilarisch. De BBC raakte in paniek en zei: „Iemand zal ons aanklagen wegens smaad. Als het in Hansard staat is het oké, maar als het niet in Hansard staat worden we aangeklaagd voor smaad.” Dus de BBC stopte met alles uit te zenden; nu blokkeren ze de uitzending zodat mensen alleen „hear, hear, hear” horen. Ze zijn doodsbang om aangeklaagd te worden voor smaad.