De Sledgehammerprojectie — vernoemd naar het Peter Gabriel-lied — is een nieuwe oppervlaktegetrouwe kaartprojectie in dezelfde niche als de Winkel-tripel. Een samenstelling van de projecties van Hammer en Peters behoudt oppervlakte, geeft aantrekkelijke curven aan zowel meridianen als parallellen, en haar puntige polen vervormen verre noordelijke regio’s veel minder dan haar afgeplatte equivalenten. (Ik durf wel te zeggen dat zelfs de Antarctis er goed genoeg uitziet!)
De precieze formule, afgeleid van het techniek Strebe (2017):1
* Mest zit in een superpositie waarin het alle tiers tegelijk zou kunnen bezetten — aan de ene kant stinkt het naar stront (omdat het dat ook is), maar na zo lang op het platteland te hebben gewoond, kan ik niet anders dan het verfrissend vinden voor de zintuigen. Het is de geur van het ontsnappen aan de stad - de geur van Demeter!
Op een heuvel in graafschap Durham staat het Penshawmonument. Deze negentiende-eeuwse folly werd gebouwd om de prestaties van de graaf van Durham — ene John Lambton — te herdenken, maar je zou het niet weten: het enige teken ervan is een kleine plaquette aan de zijkant. Vorige week vond ik wat tijd om het monument te bezoeken — van hier laat ik de foto’s voor zich spreken.
Gezicht op het monument vanuit het nabijgelegen park. Er was op de dag van mijn bezoek een motorrace aan de gang.Het monument werd naar de Atheense tempel voor Hephæstos ontworpen, hoewel in een eerder verkleind formaat (kijk, ma, geen dak!)Ik mocht de naos niet binnen, want de organisatoren waren druk bezig met de opbouw voor het Lumiere festival ’s avonds.i (Ze lieten wél een paar mensen met bulldogs binnen - misschien waren ze geïntimideerd?)Het nabijgelegen park heeft ook een mooi henge’tje, met uitkijkposten die naar bekende plaatsen in graafschap Durham wijzen — dat zwarte vierkantje dat je kunt zien is de kathedraal van Durham.
Informatie voor bezoekers
Adres: Chester Rd, Penshaw, Houghton le SpringDH4 7NJ.
Toegankelijkheid: Om bij het monument te komen moet u een steile helling op; als u niet zo mobiel bent, kunt u beter twee keer nadenken voordat u gaat.
Vervoer: De heuvel is bereikbaar via de A183 snelweg en de 2, 2A, en 78 autobussen. Het dichtstbijzijnde treinstation is Chester-le-Street, op acht km afstand.
De eerste vorst van het jaar is aangebroken, althans in mijn achtertuin. Het is tijd voor mij om de keuze te maken waar alle Geordie’s elk jaar voor staan: trots ik de kou in niks maar een hoodie, of zul ik De Grote Jas halen en mijn innerlijke laffe zuiderling omhelsen? (Hopelijk is deze vroege vorst een goed teken voor een witte kerstfeest/joelfeest/saturnalia/wat-je-ook-viert in het verschiet.)
Ze zijn allemaal Engelstalig vandaag, sorry. Er zijn 1,35 miljard van hun en 23 miljoen van ons - wat kan je er over doen? ¯\_(ツ)_/¯
We trappen af rechtstreeks in het de categorie „koppelingen die je niet zou moeten openen als er iemand over je schouder is aan het kijken”. Justin Whang, een kenner van vreemde internetgeschiedenis, brengt ons het verhaal van de mannen met lullen op hun armen. [14′]
Mijn oma was een enthousiaste maker van plakboeken en collage’s. Samen met de schilderijen, antieke kasten en kitscherige hondenstandbeeldjes droeg de muren van haar huis kleine collagetjes van grote momenten in haar leven en de mijne.
Met één kijkje rond het huis kon je meteen zien wie ze was, en waar ze om gaf. (Haar honden. Zij gaf veel om haar honden.) Het was ongeorganiseerd; het was chaotisch; het was misschien een beetje rommelig — maar het was echt van háár.
De huidige trends zijn nogal verschillend. Ergens na de grote recessie werd het een beetje tactloos om met je rijkdom te pronken. De stijl du jour heeft zich gewend aan blanke muren, kale tafels en misschien af en toe een bloempot. (Voor groene planten, natuurlijk — wat voor soort gek zou kléúr in zijn huis willen?)
Ik heb het gevoel dat we iets verloren hebben. De topresultaten voor „minimalist livingg room” op Google Afbeeldingen, bijvoorbeeld, vertellen je bijna niks over de persoon die daar woont:
Vergelijk die met deze meer rommelige zaken, gevuld met boeken, tapijten, foto's en dergelijke, en het verschil is als dag en nacht:
Tja, misschien ben ik gewoon chagrijnig en nostalgisch. Wat denken jullie?
Tja, volgens mij zal datums op een dag dubbelzinning worden. „Ehhh — waren die de links van 27 oktober 2021, of 27 oktober 2032?” Het is tijd om de telling opnieuw te beginnen. Welkom, iedereen, bij het Internetassortiment!
Maart, 1963. Groot-Brittannië zit in de greep van de koudste winter in twintig jaar, een nieuwe gezicht bestuurt de Arbeiderspartij, The Beatles hebben net hun debuutalbum uitgebracht, en diep in de krochten van Westminster zit Dr. Richard Beeching een verslag te schrijven — een verslag die het bindweefsel van het land voor altijd zal veranderen.
Dr. Beeching is voorzitter van de Britse Spoorwegen, een staatsbedrijf belast met de exploitatie van het spoorwegvervoer, en zij hebben een klein financiëel probleempje. De BS beheren ongeveer 25.000 kilometer spoor tussen 4.500 stations, en de enige manier waarop ze zo’n grote operatie kunnen runnen is met royale subsidies van de overheid - iets waar de regerende Conservatieven nooit erg blij mee zijn.
Dus legt hij, met een pen in de hand, zijn metaforische bijl aan het netwerk. Duizenden stations zijn klaar om te sluiten. Het is niet prettig, maar het moet gebeuren — mensen kunnen toch gewoon de auto nemen naar de dichtbijste station.i
Zo reden een jaar later de laatste passagiertreinen over 8.000 km spoorlijn door het hele eiland. Dat omvatte de lijnen tussen de mijnsteden van het industriële hart van Northumberland. De Tyne & Wear Metro opende in 1980 en liet sommige heropenen in de buitenwijken van Newcastle en (relatief) welvarende kustplaatsen. Maar een paar km noord ligt de oude Blyth- en Tynespoorweg, al die jaren later nog steeds dicht. Tot nu.
Het lot heeft beslist dat de graafschapsraad en Westminster nu akkoord zijn om deze steden opnieuw te verbinden met de metropool. De Blyth- en Tynespoorweg, nu bekend als de Northumberlandlijn, zal, als alles volgens plan verloopt, in 2024 weer open gaan. Om dit historische moment te vieren, dacht ik te kijken wat er geworden is van deze oude stations. Ik heb er veertien geïdentificeerd, verleden, heden en toekomst. Ik zal tussen elk van hen lopen en elk van hun verhalen vertellen. De lijst bevat:
Northumberland Park, een metrostation dat klaar is om het knooppunt van de nieuwe lijn te worden
Backworth de tweede
Backworth de eerste, al lang gesloten tijdens de bijl van Beeching
Seghill
Seaton Delaval, gepland om te heropenen
Hartley Pit/Hartley, twee oude stations slechts en paar meter van elkaar
Newsham, gepland om te heropenen
Blyth, op een oude aftakking
Blyth Bebside, gepland om te heropenen
Bedlington, gepland om te heropenen
Noord-Seaton
Ashington, gepland om te heropenen
Woodhorn: stond op de eerste plannen voor heropening, maar is sindsdien mysterious verdwenen
Newbiggin: het station bestaat niet meer, maar de route is veilig gesteld voor het geval
Als de maand endigt en de zomer ten einde loopt is het weer tijd voor de maandelijk recap van alles dat is gebeurd. Dit was augustus.
Bekeken films
Wes Andersons The grand Budapest hotel (2014) — Ik wil binnenin deze film wonen, en als dat niet mogelijk is, zal ik een manier vinden om het hele film aan mijn muur te hangen. Een sterke kanshebber voor mijn tweede favoriete film allertijden. (A+)
Quentin Tarantino’s Inglourious basterds (2009) — Ik moest me wel afvragen of hun Duits en Frans eigenlijk wel goed was. (A)
Ilya Naishullers Nobody (2021) — Een goed actiefilmpje met leuke scènes die ik vermoedelijk zal vergeten binnen de jaar. (C)
James Gunns The suicide squad (2021) — Ik ging naar de bioscoop voor de eerste keer sinds de pandemie begon om dit te zien - ik zou alles geaccepteerd hebben! (B)
Beluisterde albums
The Beatles’ Sgt. Pepper’s lonely hearts club band — (Classic/10) [Beste nummer: „A day in the life”]
Chvrches’ Screen violence — Het is …. oké? Niet hun beste, niet hun slechtste. (C) [Beste nummer: „Better if you don’t”]
Lucy Dacus’ Home video — Práchtig. (B+) [Beste nummer: „Triple dog dare”]
Green Day’s American idiot — Tegen het einde begint het allemaal een beetje hetzelfde te klinken. (C+) [Beste nummer: „American idiot”]
Will Woods The normal album — Chaotisch Goed. (A-) [Beste nummer: „I / me / myself”]
Diverse foto’s en video’s
De saaie — maar uitstekend fotografeerbare — stad Bedlington.Genomen vanaf de Tyne Bridge. Ik kan alleen maar hopen dat de winkeleigenaar me niet gaat aanklagen.Het prachtige uitzicht vanuit de metro over de rivier Tyne.
Verborgen tussen de heidevelden en Penninsche pieken van County Durham ligt de machtigste waterval in Engeland. Het water van High Force tuimelt over 22 meter en 300 miljoen jaar rots naar het poel beneden. De waterval is ontstaan waar de rivier de Tees de Whin Sill kruist, een harde plaat van stollingsgesteente die een groot deel van het noorden van Engeland bedekt.
Als het waterpeil hoog genoeg is splitst de kracht zich in twee stromen, waarvan er een de andere kant op gaat rond de rotsen — na stormen kan het zelfs het hele plateau overstromen. Helaas, mijn groep had niet zoveel geluk, ondanks recente regenbuien.
De familie Raby, de eigenaars van het landgoed, vragen £5 om het uitzicht vanaf de voet van de waterval te mogen bewonderen. De waterval torent boven degene die durft naar beneden te gaan… en die niet zal missen dat er enkele mensen staan boven aan de rotsen. Die hebben helemaal niets betaald, want zij wandelde langs de gratis Penninische Weg. Verdorie.
Informatie voor bezoekers
Adres: High Force, Forest-in-Teesdale, Barnard Castle, County Durham, DL12 0XH, Verenigd Koninkrijk.
Bereikbaarheid: Openbaar vervoer is schaars in dit deel van het land, dus u kunt het beste een schilderachtige autorit maken door de Pennines en het negentiende-eeuwse dorp Middleton-in-Teesdale.
Prijs: Het Raby landgoed rekent £5 voor toegang via de bodem, maar de top is gratis toegankelijk door een wandeling langs de Penninische Weg.
Toegankelijkheid en faciliteiten: Het pad is, voor zover ik weet, niet rolstoeltoegankelijk. De familie Raby houden toiletten en een hotel voor wie wil overnachten.
Via Hansard, het officiële verslag van het Britse parlementaire debat, laat het toenmalige Labour-parlementslid Joe Ashton ons weten wat voor onzin er gebeurde toen de regering een meerderheid van min zeventien had:
Wij hadden vroeger een wc-wandelaar. Wanneer de division bellα rinkelde hadden we een boven- en beneden-wc-wandelaar die alle toiletten afliep om te zien of iemand opgesloten zat. We keken onder de deur voor voeten, en als we ze zagen, dan keken we er boven. Als die mens één van hun was liet we hem achter; als hij één van ons was, dan haalde we hem eruit, zoms met een schroevendraaier om de deur van buitenaf te openen. Dat was het soort onzin dat zich voordeed toen het kamer stemde.
Ik herinner me het beroemde geval van Leslie Spriggs, toenmalig lid voor St. Helens. Er was een staking van stemmen en hij werd naar het kamer gebracht in een ambulance, nadat hij een ernstige haartanval had gehad. De twee Whips gingen in de ambulance kijken, en daar lag Leslie Spriggs, alsof hij dood was. Ik geloof dat John Stradling Thomas tegen Joe Harper zei: „Hoe weten we dat hij nog leeft?” Dus hij leunde voorover, draaide aan de knop van de hartmachine, het groene lichtje ging rond, en hij zei: „Daar, je hebt verloren — het is 311.” Dat is een absoluut waar verhaal. Het is het soort onzin dat vroeger gebeurde. Niemand gelooft het, maar het is waar.
[...]
Toen het parlement voor het eerst op televisie werd uitgezonden, zond de BBC de eerste drie dagen alles uit wat door de luidsprekers kwam. Het was lasterlijk, het was ongelofelijk grof, maar het was hilarisch. De BBC raakte in paniek en zei: „Iemand zal ons aanklagen wegens smaad. Als het in Hansard staat is het oké, maar als het niet in Hansard staat worden we aangeklaagd voor smaad.” Dus de BBC stopte met alles uit te zenden; nu blokkeren ze de uitzending zodat mensen alleen „hear, hear, hear” horen. Ze zijn doodsbang om aangeklaagd te worden voor smaad.
De verukkelijke vallei van de Tyne heeft geen gebrek aan uitstekende uitzichten, maar het mooist is mijns inziens dat wat gezien wordt door iemand die langs de Side loopt.α In de schaduw van het Monument, langs de klassieke zuilen van het Theatre Royal (Koninklijk Theater) en over Grey Street zodra zij Dean Street wordt, en eindelijk rechtsaf naar de Side op de bodem, dan zal de gelukkige reiziger zien dat de gigantische groene boog van de brug over de Tyne boven hem torent, als een kolos.
De rottende houten trap, zoals te zien op Google street view.
Ik weet niet of een foto ooit kan weergeven hoe het is om onder die brug te staan. Maar een van de meest opmerkelijke dingen over dit uitzicht heeft niets te maken met het uitzicht zelf. Stel je voor dat onze reiziger nu langs de kade loopt, totdat hij aan een leeg stuk grond komt, en dan halverwege een stel rottende houten trappen oploopt. Hij zal zich vergapen aan het twééde mooiste uitzicht van de stad: een prachtige panorama op elke brug tussen de twee oevers van de machtige Tyne.
We verdienen deze stad niet.
Ik had geen fles water meegenomen, want ik wou aanvankelijk alleen maar naar het stadscentrum en terug: het roekeloze idee om helemaal naar Wallsend te gaan kwam spontaan in me op, al ver van huis. De hele weg gaan zonder fles bleek al snel een slecht idee, dus ik klom naar de lokale buurtwinkel — en, godenzijdank, zij hadden al het flessenwater dat iemand ooit zou willen!
Helemaal gehydrateerd, ik was klaar om verder te lopen… maar toen zag ik een wonderbaarlijke ding. Een klein parkje, een opening van groen met een paar banken en inscripties op de grond, verscholen tussen een woonwijk en een bouwplaats. Ik nam enkele foto’s. Ik zou ze graag laten zien, maar helaas, tussen dese reis en het schrijven van deze post werd mijn gsm gestolen.
Als je toch een bezoek wilt brengen, het is dat parkje naast 5 Belmont Street. Google weigert me een echt adres te geven, maar je kunt het niet missen!
Een verslag van mijn denkproces wanner ik het bovenstaande gebouw zag:
Dat gebouw ziet er zeer diabolisch uit, maar ik kan niet precies zeggen waarom…
Over een fiets- en voetgangersbrug dichtbij kwam it wat graffiti tegen die echt de moderne Engelse psyche samenvatten: een poster van Extinction Rebellion", een doorgestreept „EDL”,β en een pik en kloten.
Ik droeg een plaat van HMV (Hot Fuss, door de Killers, als je het zo nodig moet weten) de hele weg mee, en laat me je vertellen, mijn armen deden aan het eind ervan echt pijn! Tenminste kwam zij een tas…
Om af te sluiten, hier zijn vier foto’s die niet interessant genoeg waren voor een volledige sectie, en een kaart van mijn tocht. Bedankt voor het lezen!
Van links naar onder: Een foto naar beneden kijkend van kort na het tweede mooiste uitzicht; een mooi uitzicht op de AkzoNobel fabriek op de tegenoverliggende oever van de rivier; een of andere toren; en het letterlijke „Wall’s end”.
Ik ben net klaar met die nieuwe comedyspecial van Bo Burnham die iedereen zo opgetogen over is. Het was geweldig: ik heb gelachen, de liedjes boren hun weg in mijn hoofd, de baard staat hem goed… maar ik kan niet geloven dat ik een lied genaamd „White Woman’s Instagram” moet toevoegen aan de lijst van muziek waar ik naar heb gehuild!
